Czym jest samotność, jak ją wyrazić?
Jest ona podobna do człowieka idącego brzegiem morza. W piasku zostawia odbity ślad swych butów, przed jego oczami pusta przestrzeń, którą ma przebyć, a gdy spojrzy w tył - widzi najwyżej kilka śladów, resztę woda rozmywa, a te, które widzi, na jego oczach rozmazuje kolejna fala. Przed nim i za nim wielka pustka. Nikomu niepotrzebne jego ślady, nikomu niepotrzebna jego myśl, jest sam...
Ale przecież jest nadzieja na... drugiego samotnego, który nagle spojrzy, uklęknie i będzie całował świeże ślady stóp, bo był tragicznie sam, a wreszcie spotkał KOGOŚ. Jeszcze nie wie, kim ON jest, jeszcze nie zna koloru jego oczu, włosów, jego problemów, humoru, siły. Wie tylko tyle, że ON JEST, a ta radosna wiedza jest mu koniecznie potrzebna i pozwala wykrzesać resztki sił, by dojść, by dobiec do owego samotnika zanurzającego bezmyślnie nogi w piasku.
I nagle... słyszy szelest, okrzyki KOGOŚ z tyłu, pierwszy sygnał, że nie jest SAM... I będzie się radował, bo choć niewiele może ON mu pomóc, to przecież będzie z nim, będą razem, a nie osobno. Będą razem, choć każdy z nich dalej będzie niósł swoją tragedię, tragedię oddalenia od najbliższych, tragedię swej samotności. razem będą szczęśliwi. Będą nadal samotni, ale samotnością inną, NOWĄ. Samotnością przy KIMŚ, a nie w pustce...